ทำไมไม่ทำเว็บตูนจริงจัง?

วันก่อนมีคนทักเรามาว่า “เก่งตั้งหลายอย่าง ทำไมไม่ทำเว็บตูนจริงจังสักทีวะ?”

เรายิ้มแล้วพิมพ์ตอบไปว่า “เพราะเราลองและรอดจากมันมาแล้ว”

แต่เอาเข้าจริง ตอนที่เราทำ มันไม่ใช่แค่เหนื่อย แต่มันเหมือนอยู่ผิดสนามแข่ง แล้วต้องวิ่งแข่งกับคนที่ใส่รองเท้าผ้าใบในขณะที่เราสวมบูทส้นตึก

ทุกคนเคยมั้ย ลงมือทำในสิ่งที่รัก แต่สุดท้ายเกลียดมันเฉย

เราไม่ได้หมดรักในสิ่งที่เราสร้างนะ เราแค่หมดแรงจะ “สร้างมันแบบผิดวิธีซ้ำๆ”

ตาม profile เราจากที่ทำแบบทดสอบมาเยอะ

ทั้งเสียเงินแล้วไม่เสียเงิน

เราเป็น Trader – จังหวะคือทุกอย่าง ถ้าไม่ flow คือไม่รอด

เป็น Deal Maker – งานมันต้องเกิดในความสัมพันธ์ ไม่ใช่ในถ้ำเงียบๆ

เป็น Accumulator – ถ้าไม่มีระบบ ก็ไม่มีทางเสร็จ

เป็น Alchemist – ต้องได้แปลงความรู้สึกดิบๆ เป็นอะไรที่มีพลัง

แล้วดันเป็น Life Path 7 – นักค้นหาความหมาย ที่พร้อมยุบทุกอย่างทิ้ง ถ้ารู้สึกว่า “นี่ไม่ใช่สิ่งที่สะท้อนตัวตนลึกๆ ของเรา”

เมื่อก่อนเราคิดว่าเรา “ต้องวาด” ให้ได้ทุกช่อง ให้ได้ทุกเลเยอร์ ให้ได้ครบทุกตอน

แต่พอทำไป ความสุขที่เคยมีตอนร่างคาแรกเตอร์กลับกลายเป็นความทุกข์ตอนอัดฟอนต์ที่ต้องมายัดในช่องบอลลูน

เรากลายเป็นคนที่กลัวเปิดไฟล์ PSD ของตัวเอง

ทั้งที่เราเป็นคนสร้างมันขึ้นมากับมือ

เราย้อนกลับมานั่งคิดใหม่

เอาจริงๆ สิ่งที่เราชอบจริงๆ ไม่ใช่การ “ปั่นหน้า” ให้ทันเดดไลน์

แต่เป็นการ “เล่าโลก” ผ่านภาษาที่ลื่นไหล

การใช้ภาพ เสียง จังหวะ หรือแม้แต่ pause เงียบๆ ก็สามารถบอกอารมณ์ได้

สิ่งที่เหมาะกับเราคือการเล่าเรื่องในรูปแบบ “Dynamic Expression”

เช่น

– สื่อที่ผสมภาพ เสียง และการเคลื่อนไหวแบบมีจังหวะ เช่น MV, video poem, หรือ motion comic

– งานที่เน้น Flow ไม่ใช่ Form เช่น storytelling ผ่านดนตรีหรือ performance art

– การออกแบบประสบการณ์แทนที่จะเขียนเรื่องราวเป็นเส้นตรง เช่น immersive video หรือ live storytelling

สิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่แค่ “งานศิลปะ” แต่มันคือ “สนามหายใจ” ของคนที่มีธาตุผสมอย่างเรา

– Tempo: ต้องฟัง ต้องสังเกต ต้องตีความ

– Dynamo: ต้องมีอะไรให้ระเบิด

– Steel: ต้องวางระบบให้มันยืนได้

– Blaze: ใช้เท่าที่จำเป็น…แต่เวลาใช้ก็โดน

สุดท้ายเราแค่เลือกจะ “เล่า” แบบที่ไม่ฆ่าตัวตน

เลือกจะ “สร้าง” แบบที่ไม่ทำลายจังหวะหัวใจตัวเอง

เราอาจไม่ได้เป็นคนที่ทำทุกตอนทันตามซีซัน

แต่เราเป็นคนที่ทำให้ “ทุกฉากที่เลือกทำ” มีพลังจนใครบางคนหยุดดูไม่ได้

ถ้ามีใครบอกว่าเรา “ไม่ขยันพอ”

เราขอชวนกลับมามองให้ลึกขึ้นอีกนิด

บางทีเราไม่ได้ขาดความขยัน

แต่เราขาด “รูปแบบ” ที่มันเคารพธรรมชาติของเราจริงๆ

เพราะนักรบที่ดี…

ไม่ใช่คนที่ลงสนามทุกศึก

แต่คือคนที่เลือกสนามได้ถูก

แล้วชนะแบบที่ไม่ต้องฆ่าความสุขตัวเองทิ้งกลางทาง.