เมื่อเรามองใกล้เกินไป จนพลาดภาพใหญ่ไปทั้งชีวิต
เมื่อวานเดินผ่านแกลเลอรีเล็กๆ ข้างทาง เจอภาพๆ หนึ่งที่ทำให้เราหยุดกะทันหัน
มันไม่ใช่ภาพที่วาดเก่งจนขนลุก
ไม่ใช่ภาพที่ประทับใจอะไรมาก
แต่มันเป็น "ภาพที่เต็มไปด้วยจุด"
เรานึกในใจ—ใครจะไปอดทนวาดอะไรแบบนี้วะ จุดแล้วจุดอีก จุดจนตาเหล่
แต่พอมองถอยออกมาอีกสองก้าว... อ้าว
กลายเป็นรูปคน กลายเป็นบรรยากาศริมแม่น้ำ กลายเป็นความสงบที่เราไม่รู้ว่ามาจากไหน
เรานึกถึง Georges Seurat ศิลปินชาวฝรั่งเศสที่เป็นเจ้าพ่อแห่ง "การวาดภาพด้วยจุด" หรือ Pointillism
ชีวิตเขาแม่งเหมือนวิธีวาดภาพของเขาเป๊ะ
ไม่มีอะไรใหญ่ ไม่มีอะไรดัง ไม่มีดราม่า เขาใช้ชีวิตสั้นๆ แค่ 31 ปี วาดไปเรื่อยๆ ด้วยความเชื่อว่า
"ถ้าทุกจุดเล็กๆ แม่นยำพอ ภาพใหญ่จะมาเอง"
เรารู้ว่าฟังดูเรียบง่าย แต่นี่มันคือจิตวิทยาชีวิตระดับเม็ดทราย
ลองสังเกตชีวิตตัวเองดูดีๆ ทุกคน
บางคนกำลังหงุดหงิดกับความสัมพันธ์จืดๆ
บางคนกำลังเซ็งกับงานที่ไม่ไปไหน
บางคนกำลังหมดแรงกับการที่ไม่มีอะไรดีขึ้นเสียที
แต่เราอยากให้ทุกคนหยุด แล้วลองถามตัวเองว่า...
เรากำลังโฟกัสที่ "จุด" อยู่หรือเปล่า
โฟกัสจนลืมว่า ทั้งหมดมันคือ "ภาพใหญ่"
ในพระพุทธศาสนา เคยพูดไว้ว่า
“โยนิโส มนสิการา สมฺปทา”
(การใคร่ครวญอย่างถูกวิธี นำไปสู่ความสำเร็จ)
ไม่ได้แปลว่าให้หมกมุ่นกับทุกรายละเอียด
แต่ให้รู้ว่าแต่ละจุดมันกำลังพาเราไปทางไหน
ไม่ใช่คิดแค่จุด ไม่ใช่เงียบแค่เสี้ยว แต่เห็นทั้งรูป เห็นทั้งแรง
Seurat ไม่เคยใช้พู่กันป้ายสีผสมกันตรงๆ
เขาแค่เอาสีแดงไว้ข้างสีน้ำเงิน แล้วปล่อยให้ "สายตาคนดู" ผสมมันเอง
เหมือนชีวิตที่เราไม่จำเป็นต้องเคลียร์ทุกอย่างให้ชัด
แต่แค่จัดวางมันให้ดีพอ แล้วปล่อยให้ “กาลเวลา” เป็นคนดูภาพแทน
ในโลกที่ทุกคนรีบเร่ง อยากสำเร็จเร็ว อยากรักเร็ว อยากรวยเร็ว
บางที... การวาดชีวิตด้วยจุดเล็กๆ อาจเป็นทางเดียวที่ทำให้ภาพมัน "ชัดขึ้น"
อย่าเพิ่งท้อถ้ายังเห็นแค่จุด
บางครั้ง จุดที่ดูไร้ความหมายที่สุด อาจเป็นเส้นขอบฟ้าของภาพใหญ่ที่กำลังจะเสร็จพอดี
หยุดมองใกล้ แล้วถอยออกมาสักก้าว
เผื่อคุณจะเห็นว่า ทุกจุดที่คุณอดทนมา... มันกำลังต่อกันเป็นภาพที่สวยที่สุดในชีวิตคุณเอง
- รับลิงก์
- X
- อีเมล
- แอปอื่นๆ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น