เราไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนกัน

เราไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนกัน
Crocs ขายไม่ออก
หรือคนเริ่มรู้สึกว่า "ใส่ก็เหมือนเดินชีวิตไปแบบไม่ตั้งใจ"

ข่าวว่า Crocs รายงานยอดขายในอเมริกาจะร่วง 10% ภายในไตรมาสนี้
หุ้นก็เลยร่วงไปเกือบ 30%
หนักที่สุดในรอบ 15 ปี
และต่ำสุดในรอบ 3 ปี

ฟังดูแล้วเหมือนแค่ข่าวเศรษฐกิจ
แต่ถ้าสังเกตดีๆ มันคือดัชนีความรู้สึกของผู้บริโภคว่า
ตอนนี้เราไม่อยาก “เดินสบาย” แล้ว
เราอยาก “เดินรอด” ก่อน

ซีอีโอของ Crocs พูดว่า
“ผู้บริโภคอเมริกันตอนนี้ระวังตัวกับการใช้จ่าย”
พูดง่ายๆ คือไม่ได้แค่ไม่ซื้อรองเท้า
แต่ไม่แม้แต่จะไปที่ร้าน

ลองคิดดู
สินค้าที่ขึ้นชื่อว่าใส่สบาย ไม่ต้องคิดมาก
ยังโดนเท
แสดงว่าความไม่มั่นคงมันไม่ได้อยู่แค่ในกระเป๋าเงิน
แต่มันซึมเข้าไปถึง “ความรู้สึกว่าชีวิตควรจะผ่อนคลายได้บ้างไหมวะ”

ในแง่เศรษฐศาสตร์
นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของรองเท้า
แต่มันสะท้อนพฤติกรรมการใช้จ่ายเชิงจิตวิทยา
เวลาคนรู้สึกว่าอนาคตมันหม่น
เค้าจะไม่ซื้อของที่ “ให้ความสุขเล็กๆ”
แต่จะเก็บเงินไว้รับมือกับ “ความซวยใหญ่ๆ” แทน

Crocs ก็เลยไม่ใช่ “รองเท้าใส่สบาย” อีกต่อไป
แต่กลายเป็น “ของฟุ่มเฟือย” ที่ถูกตัดออกจากชีวิตทันที
เมื่อมีคำว่า “เงินเฟ้อ” หรือ “สงครามการค้า” โผล่มาในข่าว

Crocs บอกว่าจะไม่ลดราคาสินค้า
เพราะไม่อยากบั่นทอนภาพลักษณ์
ซึ่งก็เข้าใจได้
แต่เราก็แอบคิดในใจว่า
ภาพลักษณ์จะเอาไว้ทำไม ถ้าร้านไม่มีคนเดินเข้าเลย

ทุกคน...
ในยุคที่ต้นทุนชีวิตสูงกว่าต้นทุนผลิตรองเท้า
การใช้เงินแต่ละครั้ง
ไม่ได้สะท้อนความอยากได้
แต่มันสะท้อน “สิ่งที่เรารู้สึกว่าจำเป็นต้องมี เพื่อยังยืนไหว”

อย่าว่าแต่ Crocs เลย
บางคนยังลังเลว่าจะซื้อข้าวสาร
หรือซื้อความสบายใจดี

แค่เดินผ่านร้านแล้วไม่หยิบอะไรกลับมา
บางทีมันไม่ได้แปลว่าเราไม่ชอบ
มันแปลว่าเราไม่มีสิทธิ์ “เดินเล่นในชีวิตตัวเอง” มากพอด้วยซ้ำ