“มึงรู้ปะว่าวันนี้วันอะไร”
“มึงรู้ปะว่าวันนี้วันอะไร”
เสียงเฟิร์นดังขึ้นมาจากโซฟาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ตอนที่เนสกำลังง่วนกับการปอกมะม่วง
เฟิร์นกลอกตา “โห มึงนี่มันแฟนที่ดีจริงๆ เลยนะ”
เนสหยุดมือทันที หันไปจ้อง “อะไรของมึง กูก็ไม่ได้เป็นแฟนมึงปะ”
“ก็ไม่ได้บอกว่าเป็น แต่ก็ไม่ได้เถียงแรงเลยนะเมื่อกี้อะ”
เฟิร์นพูดเสียงนิ่ง พร้อมแคะซองขนมอย่างไม่สะทกสะท้าน
เนสเบ้หน้า “แล้ววันอะไรของมึงล่ะ ไหนบอกมาดิ”
เฟิร์นไม่พูดอะไร แค่ยื่นกล่องเล็กๆ ที่ห่อด้วยกระดาษลาย One Piece ลายหลุดยุคไปแล้วสิบปีแต่ก็ยังดูมีเสน่ห์ในแบบของมันเอง
“ของขวัญอะไรของมึงวะ”
เนสรับกล่องมาแบบไม่เข้าใจ โลกมันสลับขั้วเหรอ ทำไมวันพฤหัสอยู่ดีๆ ก็มีเซอร์ไพรส์
“วันเกิดมึงไง สารเลว”
เฟิร์นพูดเสียงเรียบแบบไม่ต้องใส่อารมณ์ แต่น้ำเสียงมันเจือความภูมิใจลึกๆ เหมือนเพิ่งปลูกต้นไม้แล้วมันไม่ตาย
เนสเงียบไปแป๊บ แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “แม่กูยังไม่โทรมาเลยนะวันนี้”
เฟิร์นยักไหล่ “ก็เพราะงั้นไง กูเลยรีบให้ก่อน เดี๋ยวมึงจะหาว่าไม่มีใครจำได้”
“เออ กูไม่ลืมละว่ามีมึงนี่แหละ ตัวแทนฝ่ายจดจำวันสำคัญแห่งชาติ”
เนสพูดพลางแกะกล่องออกมา ข้างในเป็นพวงกุญแจยางรูปหมา
“อันนี้…หมาที่มึงเคยเลี้ยงตอน ป.5?”
เนสถามเสียงเบา ตาเริ่มฉ่ำแบบไม่ได้ตั้งใจ
เฟิร์นไม่หันไปมอง แต่พูดเร็วๆ เหมือนจะกลบเกลื่อน “ก็เห็นมึงเคยบ่นว่าอยากได้อะไรที่ไม่หายง่าย แล้วก็พกได้ทุกวัน”
“เฮ้ย เฟิร์น”
“อย่าพูดซึ้ง กูจะร้อง”
“มึงนี่มัน….”
เนสพูดไม่จบ แค่เอื้อมมือไปผลักหัวเฟิร์นเบาๆ แล้วหันกลับไปปอกมะม่วงต่อ มือไม้สั่นไปหมด
“เดี๋ยว กูปอกให้ก็ได้ มึงอย่าเอามะม่วงสุกมาทำเป็นซาชิมิสิวะ”
เฟิร์นลุกขึ้นไปแย่งมีดเหมือนเคยทำมาเป็นร้อยรอบ
สองคนยืนหัวชนกันในครัวเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร
แต่ถ้าให้กล้องซูมออกเบาๆ แล้วใส่เพลงโฆษณาน้ำส้มยุค 90
อารมณ์มันก็จะประมาณว่า:
“กูก็ไม่ได้ชอบมึงเว้ย”
แต่กูเก็บทุกอย่างที่เกี่ยวกับมึงไว้ในหัว กว่ารหัส ATM อีก
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น