เรื่องสั้น:ในหุบเขาแห่งการเล่าเรื่อง

ในหุบเขาแห่งการเล่าเรื่อง มีเมืองเล็กๆ ชื่อว่า "นิวาลิส" ที่ซึ่งทุกคนถือว่าการเล่าเรื่องเป็นเหมือนลมหายใจ ในหมู่บ้านนั้นมีครอบครัวหนึ่งที่เล่าเรื่องเก่งที่สุด ครอบครัวของลิซ่า หญิงสาวที่เติบโตมากับเรื่องเล่าที่หยั่งรากลึกในจิตวิญญาณของเธอ

ลิซ่าเล่าว่าเธอไม่เคยรู้สึกว่าเหตุการณ์ในชีวิตเป็นจริงจนกว่าเธอจะเล่าเรื่องนั้นให้คนอื่นฟัง หรือเขียนลงในสมุดบันทึกของเธอ ครอบครัวของลิซ่าเล่าเรื่องเกี่ยวกับโลก ผู้คน และที่พวกเขาชอบเล่าที่สุดคือเรื่องของกันและกัน

คืนหนึ่งขณะลิซ่านั่งกับยายของเธอในห้องนั่งเล่น ยายเริ่มเล่าเรื่องหนึ่งซึ่งต่างจากเรื่องอื่นๆ มันถูกเล่าเบาๆ เหมือนเสียงกระซิบ

"ลิซ่า หนูรู้ไหม ยายเคยรักผู้ชายคนหนึ่งที่โลกไม่ยอมให้เราอยู่ด้วยกัน"

ลิซ่ามองตายาย นัยน์ตาของยายเปี่ยมไปด้วยความเศร้าและความลึกซึ้ง

"เขาเป็นลูกครึ่งยิว แต่เขาโตมากับศาสนาคริสต์ พ่อของยายไม่ยอมให้แต่งงานกับเขา เราขอร้องจนพ่อใจอ่อน แต่ก็มีเงื่อนไขว่าเขาต้องเปลี่ยนมานับถือศาสนายิว เขายอม แม้แต่การเข้าสุหนัตเขาก็ยอม แต่สุดท้าย พ่อก็ไม่อนุญาตอยู่ดี"

ลิซ่าสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ในคำพูดของยาย

"แล้วเขาไปไหนคะ?" ลิซ่าถาม

"สงครามโลกครั้งที่หนึ่งเริ่มต้น เขาสมัครเป็นนักบิน แล้วก็..." เสียงยายขาดหาย เธอหลับตา น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงแก้ม

"เครื่องบินของเขาชนเข้ากับภูเขาในวันแรกของการปฏิบัติการ"

ลิซ่าถามเสียงเบา "เขาทำแบบนั้นเพราะอะไรคะ ยาย?"

"ยายก็ไม่แน่ใจ บางทีเขาอาจไม่เห็นทางข้างหน้า หรือบางทีเขาอาจเลือกที่จะไม่เห็น"

ลิซ่ารู้สึกถึงน้ำหนักของเรื่องราวนี้ มันเป็นเรื่องราวที่ไม่ได้เพียงแค่สะท้อนถึงความรักที่ถูกขัดขวาง แต่ยังสะท้อนถึงความเป็นจริงของชีวิตที่ไม่สมบูรณ์แบบ

หลายปีผ่านไป ลิซ่าพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องราวนั้น เธอสงสัยว่าถ้ายายได้หนีไปกับชายผู้นั้น ชีวิตของยายจะเป็นอย่างไร หรือแม้แต่เธอเองจะเกิดมาหรือไม่ เธอเขียนเรื่องนี้ลงในสมุดบันทึกหลายครั้ง และในทุกครั้งเธอพยายามมองหาคำตอบ

คืนหนึ่ง ลิซ่าฝันถึงชายหนุ่มในภาพถ่าย กระดาษแข็งในห้องของยาย เขามาพร้อมกับแววตาที่อ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความเศร้า

"เธอสงสัยใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงเลือกแบบนั้น?" เขาพูด

ลิซ่าพยักหน้า

"เพราะฉันรู้ว่ายายของเธอสมควรได้รับชีวิตที่มั่นคง แม้มันจะไม่ได้มาจากฉัน การเสียสละไม่ใช่การแพ้เสมอไป ลิซ่า มันคือทางเลือกที่มาจากความรักที่แท้จริง"

เมื่อเธอตื่น ลิซ่าได้เรียนรู้ว่า ความรักบางครั้งไม่ได้วัดกันที่การอยู่ด้วยกัน แต่ที่การปล่อยให้คนที่เรารักมีชีวิตที่ดี แม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตนั้น

เรื่องราวของยายทำให้ลิซ่าเข้าใจว่า เรื่องเล่าไม่ใช่แค่การบันทึกอดีต แต่มันคือการทำให้ชีวิตในปัจจุบันและอนาคตมีความหมายมากขึ้น เธอเลือกที่จะเล่าเรื่องราวนี้ต่อไป เพื่อให้มันกลายเป็นสายใยที่เชื่อมโยงหัวใจของคนรุ่นต่อไปในครอบครัว

และในที่สุด เรื่องราวที่เล่ากันเบาๆ ในคืนหนึ่ง ก็กลายเป็นตำนานที่ทำให้ทุกคนในครอบครัวของลิซ่ารู้จักกับความรักในมิติที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น.