กูไม่ดีตรงไหนวะ?

ถ้าจะพูดถึงตัวเอง กูคงเป็นคนหนึ่งที่ทุ่มเทให้กับการพัฒนาในหลายๆ ด้าน จนไม่รู้ตัวว่าเวลาและความพยายามในทุกๆ ด้านมันแทรกซึมเข้าไปในทุกมุมของชีวิตไม่รู้ตัว

พัฒนาตัวเองจนได้รางวัล Asia Graph Award 3 ปีซ้อน หรือการได้ออกทีวีและลงผลงานวาดภาพในแม็กกาซีนทั้งไทยและต่างประเทศ ขายงาน NFT ได้เป็นร้อยชิ้น ที่ตอนนั้นทำให้ความฝันในการเป็นศิลปินและผู้สร้างสรรค์เนื้อหาทำให้ชีวิตมีสีสันไปในทางที่ดีขึ้น หลายครั้งที่ผลงานของตัวเองได้รับการยอมรับจากแบรนด์และลูกค้าระดับดีๆ มหาวิทยาลัยดังๆ ก็ยิ่งทำให้ความภูมิใจในสิ่งที่ทำได้ก้าวไปอีกขั้น

จากผลงานในบล็อกที่มีคนเข้ามาอ่านถึง 7 แสนวิว กูได้สร้างผลงานพ็อคเกตบุคขายจนสามารถวางขายในตลาด จนยอดวิวในบล็อกของตัวเองพุ่งขึ้นถึง 4 ล้านวิว แต่สุดท้ายก็เบื่อปิดบลอคไปเพราะความรู้สึกเดิมๆ ที่วนเวียน ไม่ใช่แค่ในงาน แต่ในชีวิตส่วนตัวเองแล้วก็เปิดใหม่อีกทีเป็นวัฏจักร

และก็เชื่อไหม ว่าคนที่มีประวัติแบบนี้ กลับไม่เคยรู้เลยว่าเรื่องความรักจะเป็นเรื่องที่อาภัพสุดในชีวิต ตอนที่ทุ่มเทกับงานหนักมาก กูไล่ล่าโล่ห์ชีวิตแบบสุดๆเพราะอะไร?เพราะกูหวังว่าจะมีคนที่ดีๆเห็นค่ากูมาติดกับ...เอ๊ย หลงรักกู ชีวิตกูวนเวียนอยู่กับโชโจโมเมนต์ที่ไม่ไปถึงจุดหมาย 5555 จนตอนนี้มานั่งคิดก็แปลกใจว่า “ทำไมไม่มีใครอยู่ข้างๆ มึงเลยวะ มุ่ย?หรือมึงมันเหี้ยจริงๆ” แต่มาถึงจุดนี้ ก็ยอมรับว่าความรักมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เมื่อพ่อห้ามไว้อย่างชัดเจน กูไม่มีสิทธิ์เลือกเลย

แล้วกูเคยถามตัวเองไหมว่า กูไม่ดีตรงไหนวะ? หน้าตากูแย่ ประวัติกูไม่ดี เพราะกูเป็นไบโพลาร์เหรอ? แต่กูก็พยายามจนเอารางวัล Asia Graph ได้แล้วนะ กูวิ่งมาราธอนขั้นสุดแล้วนะ ในที่สุดมันก็ต้องมีสักคนที่เห็นคุณค่าในตัวกูใช่ไหม? แต่ ทำไมไม่มีใครรักกูจริงๆเลยวะที่ผ่านมา?

หรือมีวะ แต่กูโง่?

บางครั้งคำถามพวกนี้มันเข้ามาตอกย้ำให้กูรู้สึกว่ามันไม่มีทางออก เหมือนกูทำทุกอย่างเพื่อให้ชีวิตมีความหมาย แต่สุดท้ายมันกลับทำให้กูห่างไกลจากความรักไปเรื่อยๆ จนถึงจุดที่กูเริ่มสงสัยในตัวเองจริงๆ ว่ามันผิดที่ตัวกูหรือเปล่า?

บางครั้งชีวิตมันก็ไม่ได้ง่ายตามที่เราคิด การที่ได้ทำสิ่งที่รักก็ยังไม่เท่ากับการได้ความรักที่แท้จริงจากใครสักคน แต่มาถึงจุดนี้ กูก็พยายามจะเดินหน้าต่อไป เพราะสิ่งที่กูทำมันคือส่วนหนึ่งของการเติมเต็มตัวเอง ถึงแม้ว่าบางครั้งมันอาจจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่กูไม่เสียใจที่เลือกเดินทางนี้ แม้มันจะทำให้รู้สึกอ้างว้างในบางช่วงเวลา

กูไม่ได้อยากจะโทษโรคหรือชะตาชีวิตอะไรทั้งนั้น กูคิดว่ากูมีส่วนรับผิดชอบในชีวิตของตัวเอง และการที่ทุ่มเทให้กับหน้าที่การงานจนความรักพังพินาศนั้นก็เป็นความรับผิดชอบของกูเอง บางครั้งเราเลือกที่จะมุ่งไปข้างหน้าเพื่อทำสิ่งที่รัก แต่บางครั้งก็ลืมไปว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต การให้ความสำคัญกับงานจนลืมการดูแลคนรอบข้าง ก็เป็นบทเรียนที่กูต้องเรียนรู้

บางครั้งชีวิตมันก็ไม่ได้ง่ายตามที่เราคิด การที่ได้ทำสิ่งที่รักก็ยังไม่เท่ากับการได้ความรักที่แท้จริงจากใครสักคน แต่กูคิดว่าเราต้องเดินหน้าต่อไป เพราะงานที่เราทำให้โลกเห็นมันคือส่วนหนึ่งของการเติมเต็มตัวเอง มันอาจจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่ก็พอจะทำให้เรารู้สึกว่าไม่น่าเสียดายชีวิตที่ผ่านมา

จนเพื่อนกูคนนึงบอกว่า "เฮ้ยมึง หาแฟน เค้าไม่ได้เอาโล่ห์ มึงจะเก่งได้โล่ห์ไปไหนวะ" เราก็คิดตามเอออ 555 ชีวิตมันไม่เกี่ยวกับการไล่ล่าโล่ห์หรือรางวัลหรอก มันเกี่ยวกับการมีใครสักคนที่เห็นค่าในตัวเราในแบบที่เราเป็น แต่ตอนนี้กูพอก่อน ปวดประสาทว่ะ คิดถึงความรักอะไรมากไปก็ดูจะยุ่งยากไปหมด เลยขอพักก่อน แล้วค่อยหาคำตอบทีหลัง ตอนนี้รักตัวเองก่อนจ้า

วันนี้วัน Equinox ขอโพสต์รูป Equinox หน่อย