เรื่องสั้น:รักนี้แพ้ไม่ได้
1
"ไอ้ภีม! มึงอย่ามากดไลค์โพสต์เดียวกับกูดิ!"
"แล้วทำไมกูต้องแคร์?" กูเลิกคิ้วใส่ไอ้ทีอย่างกวนตีน "มึงกลัวไอจีมึงยอดไลค์น้อยกว่ากูเหรอ?"
"เหอะ! ฝันไปเถอะไอ้บ้า!"
เสียงไอ้ทีดังลั่นกลางลานกิจกรรมมหา'ลัยจนคนหันมามองเป็นตาเดียว กูยิ้มมุมปาก โคตรสะใจที่เห็นมันหัวร้อนแบบนี้
ตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสี่ กูกับมันเป็นคู่แข่งกันมาตลอด ไม่มีหมวดหมู่ไหนที่ไม่แข่ง แม่งแข่งทุกอย่างตั้งแต่เกรด กีฬา งานประกวด ไปจนถึงยอดฟอลโลเวอร์ในโซเชียล
มึงจะไปคิดทำไมว่าเรียนมหา’ลัยต้องแข่งแค่เรื่องเรียน? ในยุคนี้แม่งต้องแข่งทุกอย่างว่ะ!
และกูแม่งก็เกลียดที่มันเก่ง...
เกลียดที่มันฉลาด...
เกลียดที่มันโคตรเจ๋งจนกูต้องยอมรับ...
ว่าอันที่จริง... กูไม่ได้เกลียดมันเลยสักนิด
2
"เห้ย! แม่งเอารางวัลเด็กกิจกรรมยอดเยี่ยมไปอีกแล้ว!"
"นี่มันปีที่สามแล้วนะเว้ย!"
"แล้วไง? มึงก็ได้โล่เด็กหัวกะทิของคณะสามปีติดเหมือนกัน"
"แต่นั่นมันรางวัลเดียวกันกับมึงนี่หว่า" ไอ้ทีขมวดคิ้วใส่กู "ทำไมแม่งไม่เปลี่ยนคนอื่นบ้างวะ? พวกเขาคงเบื่อหน้าพวกกูแล้วมั้ง"
"แล้วมึงเบื่อหน้ากูมั้ยล่ะ?" กูถามแม่งไปตรง ๆ แบบไม่คิดอะไร
มันเงียบไปแป๊บหนึ่งแล้วหันมามองหน้ากูนิ่ง ๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากแบบที่ทำให้ใจคนดูต้องสั่นไหว
"ไม่ว่ะ..." มันตอบเสียงเรียบ "ถ้ากูเบื่อมึง ชีวิตกูแม่งก็คงจืดชืดเกินไป"
...
เฮ้ย... นี่แม่งเป็นคำชมปะวะ?
3
การแข่งขันสุดท้ายของพวกเรากำลังจะเกิดขึ้น—
"งานประกวดดนตรีของมหา’ลัย! ปีสุดท้ายของพวกเราแล้วนะพวกมึง!"
ไอ้ทีหรี่ตามองกู "อย่าบอกนะว่ามึงจะลงแข่ง?"
"แล้วมึงล่ะ?"
มันไม่ตอบ แต่ดึงกระดาษใบหนึ่งขึ้นมาโบกตรงหน้ากู—
ใบสมัครแข่งขันดนตรี
ไอ้เหี้ยยยยยย!!
"มึงจะเอาอะไรกับชีวิตอีกวะ?!"
"กูชนะมึงได้ทุกอย่าง ยกเว้นดนตรี" มันยักไหล่ "เพราะงั้น...กูจะชนะมึงให้ได้สักอย่างที่มึงถนัดบ้าง"
"เหอะ! เอาดิว่ะ!" กูแสยะยิ้มใส่มัน
งั้นกูจะเล่นให้สุด จนมึงต้องยอมแพ้ให้กูเอง!
คืนประกวด...
ไอ้ทียืนอยู่บนเวที โคตรหล่อในชุดสูท กำลังถือกีตาร์โปร่งในมือ
พอกูเห็นมันขึ้นเวทีปุ๊บ ใจแม่งเต้นรัวแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
และตอนมันเริ่มเล่นกีตาร์—
"เพลงนี้กูแต่งเอง... ให้ไอ้ภีม"
เวรกรรม กูแม่งเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางงาน
เสียงเพลงทำนองหวาน ๆ ลอยมากระแทกใจ กูยืนอึ้งเหมือนคนโดนของ ก่อนทุกคนจะเฮลั่นเพราะเนื้อเพลงแม่งโคตรชัด...
"แข่งกันมาทุกอย่าง…แต่เรื่องหัวใจ…กูขอยอมแพ้มึงได้มั้ยวะ?"
กูเผลอกัดปากแน่นจนแม่งเจ็บ กำมือแน่น มองหน้าแม่งที่ยังคงร้องเพลงต่อแบบไม่มีความลังเล
มึงคิดอะไรกับกูมาตลอดเลยใช่มั้ย ไอ้ที...
พอกูได้สติ ไอ้ทีก็เดินลงเวทีมา ยื่นกีตาร์มาทางกูเหมือนเป็นคำเชิญ
"ขึ้นไปร้องเพลงให้กูหน่อยดิ" มันยิ้มมุมปาก
เสียงคนในงานแม่งกรี๊ดลั่นโถง
"ไอ้เหี้ย…" กูพึมพำแบบคนสติหลุด ก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วกระชากกีตาร์จากมือมัน
"เออ! มึงอยากแข่งนักใช่มั้ย ได้!"
กูขึ้นไปบนเวที นั่งลงตรงไมค์ หยิบปิ๊กกีตาร์แล้วดีดเป็นทำนองเพลงใหม่
"มึงอยากรู้มั้ยว่าเพลงนี้ชื่ออะไร?" กูกระตุกยิ้ม ก่อนจะพูดต่อ—
"กูแพ้มึงตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้วว่ะ"
ไอ้ทีมันชะงัก… แล้วหน้าแม่งแดงฉิบหาย
และเพลงของกูก็เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางเสียงกรี๊ดของคนดู
พอจบงานประกวด…
กูไม่รู้ว่าใครชนะการแข่งขัน แต่กูแม่งไม่สนแล้ว
เพราะกูกำลังยืนอยู่หลังเวทีกับไอ้ทีที่กำลังจ้องกูด้วยสายตาแม่งโคตรแปลก
"มึงชอบกูเหรอวะ?" มันถามตรง ๆ
กูแม่งตลกตัวเองสัส ๆ ที่ดันมาเขินตอนนี้
"ก็แข่งกันมาตั้งนาน มึงคิดว่ากูจะแพ้มึงแค่เรื่องนี้เหรอ?"
"เหอะ…" มันส่ายหัวขำ ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบเสียงต่ำข้างหู
"งั้นมึงก็ชนะกูไปเลย… เพราะกูชอบมึงมาตั้งแต่แรกเหมือนกัน"
แม่ง...
ใจคนเหี้ยอะไรจะเต้นแรงได้ขนาดนี้วะ!
และก่อนที่กูจะทันได้ตั้งตัว…
ไอ้ทีแม่งดึงกูเข้าไปจูบ
…
แข่งกันมาตั้งสี่ปี สุดท้ายกูชนะมันเรื่องเดียว
คือกูได้เป็นแฟนมันก่อนที่มันจะขอกูเอง 😏🔥
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น