ความสำคัญที่มาทีหลัง

ความสำคัญที่มาทีหลัง

ทำไมเรามักรู้คุณค่า ก็ตอนที่มันหายไปแล้ว

เคยไหม… อยู่กับบางสิ่งบางคนมานาน ไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยคิดว่าเขาหรือมันมีความหมายอะไรพิเศษ

แต่พอวันหนึ่งสิ่งนั้นหายไป หรือคนนั้นเดินออกจากชีวิตเราอย่างเงียบ ๆ

จู่ ๆ ความเงียบกลับเสียงดังขึ้นมาในใจจนเราฟังอะไรไม่ได้เลย

มันน่าตลกดีที่ความผูกพันบางอย่าง เรารู้ว่ามันมีอยู่

แต่เราไม่รู้ว่ามัน "ลึก" แค่ไหน จนกระทั่งเรารู้สึกถึง "รูโหว่" ของมัน

บางคนอาจจะเป็นเพื่อนที่เราไม่เคยโทรหาเลย จนวันที่ไม่มีชื่อเขาอยู่ในแชตแล้ว

บางสิ่งอาจเป็นของเก่าเก็บที่เราไม่เคยมองมันตรง ๆ จนวันที่มันแตกหายไป

หรือบางความทรงจำ อาจเป็นแค่รอยยิ้มเล็ก ๆ ของใครบางคนที่เดินสวนกันครั้งสุดท้าย โดยไม่มีใครรู้ว่า "นั่นคือครั้งสุดท้าย"

เราไม่ได้ไม่รักเขา

เราแค่ไม่รู้ว่า...ความรักบางอย่างมันต้องใช้ความว่างเปล่ามาช่วยสะท้อน

ถึงจะเห็นชัด ว่ามันเต็มแค่ไหนในใจเรา

บางทีการโหยหา

ไม่ใช่เพราะเราขาด

แต่เพราะเราจำได้ว่า เราเคย "มี"

และนั่นแหละ—คือความเศร้าที่งดงามที่สุด

เหมือนบทเพลงที่พอจบแล้ว เราเพิ่งรู้ว่ามันทำน้ำตาไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เราอาจไม่มีทางย้อนเวลากลับไปได้

แต่เราเลือกที่จะไม่ "ลืม" ได้เสมอ

และในความคิดถึงนั้น อาจซ่อนคำว่ารักที่เราไม่เคยพูดทันไว้เงียบ ๆ... ก็ได้นะ