นึกย้อนไปก็เกือบสามสิบปีแล้วนะ

ตอน ม.ต้น เคยได้เข้าวงดุริยางค์ของโรงเรียน ไม่ใช่เพราะเล่นดนตรีเก่งนะ — แต่เพราะอยากอยู่ใกล้เสียงดนตรี ตอนนั้นอินกับสายดนตรีมากกว่าสิ่งใดในชีวิต ของเล่นในฝันที่อยากได้ไม่ใช่ของเล่นเลย แต่มันคือ "คีย์บอร์ดใหญ่ ๆ" แบบที่เห็นในร้านดนตรี เวลาผ่านหน้าร้านก็จะยืนมองเหมือนเป็นพิพิธภัณฑ์ศิลปะ แต่ก็อย่างว่า มันแพง... แพงเกินเด็ก ม.ต้น ที่มีเงินค่าขนมวันละสิบบาทจะเอื้อมถึง สิ่งที่จับต้องได้จริงในตอนนั้นก็เลยเป็นพวกขลุ่ย หรือเครื่องเป่าที่โรงเรียนมีให้ยืมใช้ (พูดง่าย ๆ ก็ของที่ไม่ต้องซื้อเองนั่นแหละ) ตอนนั้นก็เป่าไปตามประสา แอบมีโมเมนต์คิดว่าตัวเองเท่เวลาซ้อมกับเพื่อน ๆ แต่มันก็ไม่ใช่ "เสียง" ที่อยู่ในหัวของเรา ตัดภาพมาตอนนี้… 40+ แล้ว เพิ่งได้สานฝันเรื่องการทำเพลงแบบจริงจัง ไม่ได้มาจากความบังเอิญ แต่มาจากการเดินอ้อมไกลของชีวิต เดินอ้อมจนกลับมาเจอ "เสียงดนตรี" อีกครั้ง และใช่... ถ้าทุกอย่างลงตัวเมื่อไหร่ อยากจะลองหาคีย์บอร์ดดี ๆ มาเล่นดูสักที ไม่ต้องแพง ไม่ต้องใหญ่โต แค่ให้ได้กดโน้ตเองจริง ๆ ไม่ใช่แค่กดในฝันเหมือนเมื่อก่อน บางฝันไม่ได้หายไปหรอก มันแค่รอเวลาให้เราโตพอที่จะวิ่งกลับไปหา

นึกย้อนไปก็เกือบสามสิบปีแล้วนะ ตอนนั้นเราอยู่ ม.ต้น ช่วงชีวิตที่ยังไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ แต่ก็เต็มไปด้วยความอยากลอง อยากทำอะไรใหม่ๆ อยู่ดีๆ โรงเรียนก็ประกาศรับสมัครวงดุริยางค์ ใครสนใจอยากเป่าเครื่องดนตรีก็ไปแจ้งครูได้เลย

เราไม่มีพื้นฐานอะไรทั้งนั้น แต่ไม่รู้ทำไมตอนนั้นกล้าสุดๆ คิดแค่ว่าเครื่องเป่ามันเล่นง่ายดี โน้ตก็จำน้อยน่าจะพอไหว ก็เลยไปหัดเป่าเองที่บ้าน หัดแบบงูๆ ปลาๆ นั่นแหละ แล้วก็เดินเข้าไปบอกครูว่า "อยากเข้าวงดุริยางค์"

แล้วเราก็ได้เป็นหนึ่งในวงดุริยางค์ของโรงเรียนจริงๆ หน้าที่หลักก็ไม่มีอะไรมาก ช่วงเช้าก็เป่าเพลงตอนเคารพธงชาติ วันสำคัญของโรงเรียนก็มีบ้าง เป่าเพลงมหาฤกษ์ เพลงประจำโรงเรียน เสียงดนตรีอาจจะไม่เพราะเท่ามืออาชีพ แต่ก็เต็มไปด้วยใจนะ

ทุกคนรู้มั้ย การได้เป็นส่วนหนึ่งของวงดุริยางค์ในตอนนั้น ทำให้เราเข้าใจคำว่าทีมเวิร์คครั้งแรกในชีวิต ได้รู้ว่าการจะทำอะไรให้สำเร็จไม่ได้อยู่แค่ที่ตัวเองเป่าเก่งหรือเปล่า แต่ต้องเป่าพร้อมกัน เข้าจังหวะไปด้วยกัน ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง และต้องทำให้ดีที่สุด เพื่อให้เพลงที่ออกมามันสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะเป็นได้

ถึงวันนี้เราอาจไม่ได้หยิบเครื่องดนตรีขึ้นมาเป่าอีกนานแล้ว แต่ความทรงจำช่วงนั้นยังชัดอยู่เสมอ มันเป็นความภูมิใจเล็กๆ ที่ทำให้เราได้รู้จักความพยายาม ความกล้า และการเป็นส่วนหนึ่งของบางอย่างที่ใหญ่กว่าตัวเราเอง