กูก็วาดรูปมาเกินครึ่งชีวิต
กูก็วาดรูปมาเกินครึ่งชีวิต
ทำไมกูไม่เดือดร้อนเรื่องสไตล์ที่โดน AI ก็อปปี้วะ ทั้งๆ ที่กูมีรางวัล Asia Graph ประดับไบโออยู่นะมึง
กูวาดรูปมาเป็นสิบๆ ปี ผ่านยุคกระดาษจนถึงยุคดิจิทัล ผ่านยุคเม้าส์ปากกาไร้แรงกด ยัน Procreate รุ่นล่าสุด
กูไม่เคยหยุดวาด และก็ไม่เคยหวั่นกับคำว่า AI แม่งจะมาแย่งงานหรือก็อปงานกูเลยสักครั้งเดียว
แล้วตอนนี้ก็เห็นพวกมึงดิ้นกันใหญ่
"AI ก็อปงานช้านนน"
"ภาพสไตล์หนูโดนขโมย!"
"ต่อไปศิลปินจะอยู่ยังไงคะพี่?"
ฟังนะมึง กูเข้าใจมึงแหละ แต่มึงฟังความจริงข้างนี้บ้าง
กูอยู่กับเครื่องจักรมานาน
กูมอง AI ไม่ใช่ตัวขโมย แต่เป็น อนาคตที่หลีกไม่ได้
ถ้ามึงยังกลัวมันอยู่ มึงก็จะเป็นแค่เหยื่อของมันไปตลอด
กูไม่เคยกลัวว่า AI จะ "ก็อปสไตล์" กูได้
เพราะอะไรรู้มั้ย?
เพราะสไตล์กูมันไม่ใช่แค่รูปลักษณ์ แต่มันคือ "กระบวนการคิด" ที่แม่งต้องใช้ชีวิตทั้งชีวิตกว่าจะหล่อหลอมมาได้
มึงว่าสไตล์คืออะไรล่ะ?
คือเส้น? คือสี? คือบรรยากาศ?
กูขำ
ของพวกนั้น AI ก็เลียนแบบได้หมดนั่นแหละ
แต่มึงลืมไปมั้ยว่า สไตล์จริงๆ มันเกิดจากความรู้สึกข้างในที่ไม่มีใครก็อปได้
จากประสบการณ์ จากรอยแผล จากความรัก ความเศร้า ความล้มเหลว
AI มันไม่มีชีวิต มันไม่มีจิตใจ มันทำได้แค่ "เลียน" ไม่เคย "เป็น"
แล้วกูก็เลือกแล้วว่าจะไม่วิ่งหนีมัน
กูเลือกจะเดินข้างมัน ใช้มันให้เป็นเครื่องมือ ไม่ใช่ศัตรู
เหมือนที่กูเคยเปลี่ยนจากสีน้ำมาเป็น Photoshop
เหมือนที่กูเคยเปลี่ยนจากแปรงจริงมาเป็นแปรงดิจิทัล
กูจะไม่หยุดพัฒนา เพราะการพัฒนาแม่งคือสไตล์ของกูต่างหาก
ดังนั้นถ้ามึงถามว่าทำไมกูไม่เดือดร้อน
ก็เพราะกูไม่กลัวของใหม่
เพราะกูรู้ว่าคนที่ปรับตัวไวสุดคือคนที่รอด
และกูก็รอดมาตลอด จนถึงวันที่ไบโอกูมีคำว่า รางวัล Asia Graph อยู่เงียบๆ แต่อย่างเท่
อนาคตมันไม่ได้ฆ่าศิลปินหรอกมึง
มันแค่คัดคนที่ไม่กล้าข้ามเส้นมาเฉยๆ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น