กูโดนหลอกใช้มาแทบทั้งชีวิต
กูโดนหลอกใช้มาแทบทั้งชีวิต
พูดแบบไม่อ้อมค้อมนะมึง...
กูเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนมีน้ำใจ
แต่ระยะหลังเริ่มรู้ว่า...บางทีมันก็เป็นน้ำใจที่คนอื่นเอาไปใช้แบบฟรีๆ แล้วแม่งไม่เคย “คืน” อะไรกลับมาเลย
ไม่ว่าจะเรื่องงาน เรื่องน้ำใจ เรื่องอารมณ์ เรื่องความรู้สึก เรื่อง “ช่วยหน่อยนะ” ที่ดูน่ารักในตอนแรก
แต่สุดท้ายแม่งก็กลายเป็น "เอาความสบายใจของมึงมาใส่บนหลังคนอื่น"
กูเคยทำทุกอย่างที่คนขอ
เพราะกูไม่อยากให้ใครลำบาก
เพราะกูคิดว่าถ้ากูช่วยได้ กูก็จะช่วย
เพราะกูกลัวเขาจะเสียใจ
เพราะกูไม่อยากถูกมองว่าใจร้าย
แต่สิ่งที่กูได้กลับมาส่วนใหญ่คือ...
ความเงียบ
การถูกลืม
หรือบางทีก็โดนตัดทิ้งง่ายๆ เหมือนกูไม่เคยมีตัวตน
กูไม่ได้หมายถึงใครคนใดคนหนึ่งนะ
เพราะมันไม่ใช่เรื่องของ "ใคร"
แต่มันคือเรื่องของ "ตัวกูเอง"
ที่แม่งใจดีเกินไปจนไม่รู้ว่า
นี่มันยังเรียกว่าน้ำใจ หรือมันกลายเป็นการยอมให้ตัวเองโดนใช้
มันสับสนตรงนี้แหละ
จนวันนึงกูต้องมานั่งถามตัวเองว่า
กูใจดี…หรือกูกำลังไม่รักตัวเองเลยวะ?
มึงอย่าเป็นแบบกูนะ
อย่าให้ความน่ารักของคนอื่นกลบเสียงเตือนในใจมึงเอง
อย่าให้คำว่า “ช่วยหน่อยดิ” มากลายเป็นภาระชีวิตที่มึงไม่สมัครใจ
อย่าให้การ “ให้” ของมึงกลายเป็นบาดแผลที่ไม่มีใครมองเห็น
การที่มึงช่วยใครไม่ผิด
แต่ถ้ามึงต้องช่วยจนตัวเองหมดแรง หรือต้องแบกอะไรที่มันไม่ใช่ของมึง
มันไม่ใช่ความดีหรอก มันคือการทรยศตัวเองแบบนุ่มๆ
ใจกว้างได้
แต่ต้องรู้ด้วยว่าอะไรควร “พอ”
เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะมีขอบเขต
และไม่ใช่ทุกคนที่เห็นค่าของสิ่งที่มึงให้
ทุกวันนี้กูกำลังเรียนรู้ใหม่
ว่า “น้ำใจ” มันไม่ต้องมีให้ทุกคน
แต่ต้องมีให้ตัวเองก่อนเสมอ
ถ้ามึงจะให้ใครอะไร…
ขอให้ถามตัวเองก่อนว่า
มันคุ้มกับใจมึงไหม
เพราะสุดท้ายแล้ว
มึงไม่ใช่เครื่องทุ่นแรงของใคร
มึงคือคนคนหนึ่ง ที่สมควรได้รับการเห็นค่าเหมือนกัน
อีกอย่างที่กูยังไม่เข้าใจจนทุกวันนี้คือ
ตรรกะของการใช้คนฟรีๆ ของคนบางคนแม่งเป็นยังไงวะ?
คือกูไม่รู้หรอกว่าเค้าโตมายังไง
หรือฝึกวิชามารจากไหน
แต่แม่งดูชินกับการให้คนอื่นช่วย แล้วก็ “ลืม” ว่าคนที่ช่วยก็มีชีวิต มีเวลา มีความรู้สึกเหมือนกัน
คือแบบ...มึงไม่คิดจะขอบคุณ ไม่คิดจะตอบแทนก็ยังพอว่า
แต่มึงยังจะมาทำเฉยๆ แล้วเรียกใช้ซ้ำๆ เหมือนกูเป็นบัตเลอร์ในเกมอะ นี่กูงงเลย
แล้วสิ่งที่กูต้องยอมรับอย่างตรงไปตรงมา
คือ…กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากูเคยเผลอทำแบบนี้ใส่ใครไปมั้ย
มันน่ากลัวตรงนี้แหละ
เพราะบางที คนเราก็อาจใช้ความหวังดีของคนอื่น
โดยที่ไม่รู้ตัว ว่าเรากำลังทำให้เค้า "หมดแรง" อยู่เงียบๆ
ความหวังดีแม่งก็เป็นของที่ต้องใช้ให้ถูก
ไม่งั้นมันจะกลายเป็นการ “ดูดพลัง” โดยไม่รู้ตัว
และนั่นก็เป็นอีกวงจรเหี้ยๆ ที่กูไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นคนแบบนั้น
สรุปคือ…
อย่าให้ใครใช้มึงฟรีๆ
และอย่าเผลอใช้ใครฟรีๆเหมือนกัน
เพราะทุกความช่วยเหลือมันมีต้นทุน
และทุกใจดีที่มึงได้มา
มันไม่ได้ฟรี
มันมาพร้อมแรง เวลา และพลังของใครบางคนที่เลือก “ให้” มึง
อย่าทำให้เค้ารู้สึกผิดที่เลือกใจดีกับมึง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น