ทำไมตัวร้ายในเรื่องถึงต้องเป็น “เพื่อนรัก” ของนางเอกอยู่เรื่อย
ตอนเด็ก เราเคยนั่งดูละครหลังข่าวกับแม่ แล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมตัวร้ายในเรื่องถึงต้องเป็น “เพื่อนรัก” ของนางเอกอยู่เรื่อย พอโตขึ้นถึงรู้ว่า นี่มันคือ physics of pain หรือฟิสิกส์ของความเจ็บปวด ที่แรงกระทำจะมากขึ้นเสมอถ้าแรงนั้นมาจากคนที่อยู่ใกล้ที่สุด
เราเองเคยคิดว่า "เพื่อนใหม่" เป็นเหมือนการรีสตาร์ตหัวใจ ให้ความสัมพันธ์มีไฟ มีความตื่นเต้น ได้ฟัง playlist ใหม่ ได้แชร์ Netflix account กัน แต่พอผ่านวัยที่คอลลาเจนเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นพาราเซตามอล เรายอมรับตรงๆ ว่าเหนื่อยจะเริ่มต้นอะไรใหม่อีกแล้ว
– ต้องทำความรู้จักกันใหม่
– ต้องปรับจูนมุมมองใหม่
– ต้องรอให้ไว้วางใจซึ่งกันและกัน
– และสุดท้าย...อาจต้องมานั่งเศร้าแบบ loop recursion กับคำว่า "ก็แค่คนรู้จักอีกคนหนึ่ง"
เรานั่งถามตัวเองเหมือนบทสวดมนต์ประจำวันว่า ถ้าชีวิตเราปกติดีอยู่แล้ว จะเอาเพื่อนใหม่ไปทำไมกัน
บางทีคำตอบก็ง่ายพอๆ กับสูตร E = mc²
คือพลังงานทางใจ (E) ที่คนคนหนึ่งส่งมา มันอาจจะมากเกินกว่ามวลของตัวตน (m) คูณกับความเร็วของความไว้วางใจ (c²) ที่ยังไม่ทันวิ่งถึงไหน
แต่ก็ใช่ว่าเราจะไม่เคยเหงา บางคืนความเหงามันไม่มาแบบ soft jazz แต่มาแบบ heavy metal ถามเราดังๆ ว่า “อยากมีใครคุยด้วยไหม”
แน่นอนว่าอยาก...แต่เราก็จำได้ดีว่ากี่ครั้งที่คำว่า “เพื่อน” พาเราเข้าโรงบาลทางใจแบบไม่มีประกัน
พระพุทธเจ้าตรัสว่า “ปาปมิตฺโต ทุราจาโร อสฺสทฺโธ อจินฺติมโน”
(ผู้คบบัณฑิต ย่อมเป็นบัณฑิต ผู้คบคนพาล ย่อมพาลตาม)
ซึ่งถ้าแปลเป็นภาษาวัยกลางคนก็คือ ถ้าไม่มั่นใจว่าเขาเป็นบัณฑิต อย่าเพิ่งให้ passcode ใจตัวเองไป เพราะการหักหลังไม่ได้เจ็บเพราะ "เขาหลอกเรา"
แต่มันเจ็บเพราะ "เราหลอกตัวเองว่าคนนี้จะไม่ทำแบบนั้น"
บางทีการอยู่คนเดียวก็ไม่เลวร้าย
เราได้มีเวลาทำความรู้จักกับตัวเองในเวอร์ชันล่าสุด
ได้ใช้เวลาคุณภาพกับคนที่เรารักอยู่แล้ว
ได้เอาแรงที่เคยเสียไปกับการพิสูจน์ความจริงใจใคร มาใช้สร้าง inner peace (ความสงบภายใน) ที่ไม่ต้องรอให้ใครเติมเต็ม
สุดท้ายนี้อยากบอกทุกคนว่า ความเหงาไม่ใช่สัญญาณว่าชีวิตเราผิดพลาด แต่มันคือเสียงกระซิบจากความรู้สึกที่อยากให้เราดูแลตัวเองดีขึ้นต่างหาก
อยู่กับตัวเองให้ได้นานพอ แล้วทุกคนจะเห็นว่า…
ตัวเองนั่นแหละ คือเพื่อนที่ซื่อสัตย์ที่สุดที่มีมาแต่ต้น
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น